زندگی ما آدم ها پر از کلمه ی ای کاش است : ای کاش چند سال زودتر به دنیا می آمدم. ای کاش دانشگاه قبول میشدم. ای کاش فلان ماشین یا فلان خونه مال من بود. ای کاش وزنم کمی بیشتر یا کمی کمتر بود. ای کاش قدم کمی بلندتر یا کمی کوتاه تر بود. ای کاش  آن روز یادم نرفته بود در خانه را قفل کنم. ای کاش عینکی نبودم.  ای کاش به حرفاش گوش می کردم. ای کاش  به روزهای خوش کودکی برمی گشتم. ای کاش برای ماندنم کمی اصرار می کرد. ای کاش  مادربزرگم هنوز زنده بود تا دستانش را ببوسم. ای کاش  ... ای کاش . ای کاش در لحظه های کوچک و بزرگ زندگی کسی بود که راه را نشانمان میداد و (ای کاش ) برای همیشه از تمام فرهنگنامه های جهان حذف میشد آن وقت دنیا ،بدون حسرت ما چیزی کم داشت. اگر دلم خوش باشد ، اگر ساده خوشحال شوی و ساده تر از آن دلی را شاد کنی (ای کاش)ها تبعید می شوند به جایی که دیگر نتوانند بغض هیچ آرزویی را بشکنند حتی آنجا که می گویی  : ((ای کاش برگردد.))